Het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat .... misschien niet zo... verbazend goed vooruit ... als Raymond het in gedachten had. Maar we proberen elke week toch een puntje van onze ellenlange to do lijst te schrappen en dat geeft dan weer goede moed. Want, laat ons eerlijk zijn, die goede moed is de laatste maanden erg ver te zoeken. Niet de moed om een of ander jobke te doen, maar de moed om aan de dag te beginnen, en de dag door te komen. 

Geruime tijd leek het allemaal wel oké maar nu, een jaar later, wordt plots die stolp waar we onder leefden weggehaald. Corona is dagdagelijkse kost geworden, Ronny zijn hartoperatie is 'vergeten' en nu, nu is er plots tijd voor wat ons de laatste paar jaren is overkomen. En dat hakt er nu fameus in. Maar na een verhelderd gesprek met de mensen van de rouwbegeleiding van Coda zijn er heel wat twijfels weg genomen. Ja, het is normaal dat we nu pas aan het begin van de verwerking van het verlies van Eliene staan. Ja, het is normaal dat we dit geen plaats kunnen geven zonder nauw contact met familie en vrienden. En ja, het wordt hoog tijd dat we terug naar een normaal leven kunnen gaan om bepaalde zaken te kunnen 'afsluiten'. 
Niet dat er nu iets verandert aan heel de situatie natuurlijk, want we mogen natuurlijk nog steeds niet binnen in de kliniek en we mogen nog steeds maar enkele mensen zien van op afstand ... maar de bevestiging dat het 'klopt' is een hele opluchting. En dat in combinatie met wat vorderingen op het thuisfront ... en hopelijk vanaf nu ook het goede weer ... zorgen toch voor kleine geluksmomentjes en goede moed.

En die goede moed hadden we ook dringend nodig. Want twee echte bourgondiërs als wij, die bovendien ook nog eens echte emo-eters zijn dat is geen ideale combinatie. De weegschaal gaat stilaan terug de verkeerde kant uit, niets dramatisch maar toch ;) En dus moet er terug een beetje aan de broeksriem getrokken worden. Maar door te zwakke electriciteit (of hoe zeg je dat) werkte onze kookplaat niet naar behoren en was het dus niet zo evident (en vooral helemaal niet leuk) om veel te koken. Maar afgelopen week werd eindelijk de nieuwe electrische installatie gekeurd en konden we overschakelen naar '3-fasen' en dus kan er terug naar hartelust gekookt worden. En dat werd meteen uitgetest met een wokschotel: een hele uitdaging want koken op 2 pitten was al niet evident en nu had ik er drie nodig. Maar geen nood, het loopt als een trein. 1 jobke gedaan, 2 blije mensen. Wie graag het 'recept' heeft, verwijs ik graag door naar de rubriek koken op de website via deze link.

Maar we mochten deze week nog iets van onze 'to do'- lijst schrappen. 3 weken vroeger dan verwacht kwamen ze afgelopen donderdag de serre plaatsen. Stipt om 7 uur stonden de mensen van Stappaerts aan de deur en op amper 4 uur tijd, staat er een 'gloednieuwe' tweedehands serre ;). Weer een jobke klaar en uiteraard, weer 2 blije mensen. Eentje is blij omdat ze een serre heeft en eentje is er blij omdat nu eindelijk onze tuinkamer in gebruik genomen kan worden voor wat ze dient ... namelijk om in te leven en te genieten ;)
​

En voor het vullen van die serre, kreeg ik meteen al hulp van de buren. Gisteren stond er plots een hele doos jonge plantjes klaar: tomaat, biet, oost indische kers .... Zomaar, helemaal voor niks. Ik zei het eerder al hé, we zijn hier echt 'met ons gat in de boter gevallen' wat onze buren betreft. 

Tot slot wens ik jullie nog allemaal een fijne zondag, en wil ik iedereen die af en toe laat weten dat ze mee lezen, bedanken. Fijn om jullie terug te horen.
Tot binnenkort en tot afscheid nog een zotte en vooral zwarte snuit van Bubbles ;)
​Bye bye

Eliene 25.06.1999 - 17.02.2020

Valentijn, de dag van de geliefden ... maar voor ons niet meteen de meest blije dag van het jaar. Valentijn zal vanaf nu waarschijnlijk voor altijd in ons geheugen blijven als de dag waarop Eliene de moed opgaf om haar ruim 2 jaar lange strijd verder te zetten. Drie dagen later zou ze, thuis, omringd door ons allen stilletjes inslapen. 

Maar die strijd heeft ook heel wat mooie dingen met zich meegebracht. In nood leert men zijn vrienden kennen wordt wel eens gezegd en dat blijkt maar eens te meer. De lieve, timide meid die ze was, bouwde in die jaren ziekenhuis een bijzondere vriendschap op met Petra. Een dame met een veel te groot hart die heel de wereld in haar armen zou sluiten en die op een of andere manier, hoe groot de ellende ook was, er toch telkens in slaagde om Eliene eventjes een goed gevoel te bezorgen. Ze bracht haar bezoekjes als wij uitzonderlijk eens niet naar Leuven konden geraken, zorgde ervoor dat we eerst binnen mochten bij de onderzoeken als het weer eens heel slecht ging, stuurde haar leuke berichtjes en kaartjes ....

Tot op de dag van vandaag, precies een jaar later, is Petra nog altijd een vaste waarde. En omdat ik weet dat ze wel van een sfeervol en gezellig huisje houdt, kocht ik ooit een  knutselpakketje dat Eliene voor haar kon maken. Het is helaas een beetje anders gelopen dan gehoopt, maar ik hoop (en ben er eigenlijk ook wel zeker van) dat ze ze er net zo blij mee is nu ik hem gemaakt heb. 

Maar niet alleen Eliene want ook ik maakte in die periode bijzondere vriendschappen en dat bleek afgelopen week maar eens te meer. Eerlijk, de eerste twee weken van februari waren echt 'dikke kak' om het nu maar eens plat te zeggen. Vorig jaar was ik zo hard bezig met alle zorgen voor haar en met proberen het beste uit elke dag te halen dat er geen tijd was om na te denken. We kampeerden nog een nachtje samen in de woonkamer, we keken allerlei leuke musicals en kerstfilms, de kerstdecoratie bleef staan want Eliene hield van al die kleine lichtjes, er mochten terug bloemen in huis en vrienden en familie kwamen langs om haar en ons een hart onder de riem te steken. We werden overladen met lekker eten en de kaartjes stroomden binnen. Allemaal kleine dingen die ons toen de nodige afleiding bezorgden.

Maar nu, een jaar later, een jaar in isolement door corona, is er niets meer. Geen bezoek, geen verzorgingen ... geen Eliene. En plots dringt het door wat een zot jaar er achter de rug is en hoe weinig tijd we toen hadden (of genomen hebben) om na te denken. We werden geleefd.

De grootste schok kwam toen ik 1 februari snel even mijn boodschappen ging doen in het Wijnegem Shopping Center. Een half uurtje is niet veel en langer mag je niet winkelen, dus ik had een duidelijk plan bij van wat ik waar moest gaan halen. Maar wat was daar veel verander het laatste 1,5 jaar. Midden in een van de gangen stond een groot donutkraam en plots schiet het door mijn gedachten 'oh, ik ga rap een donut halen voor Eliene, daar zal ze......bij mee zijn' maar nog voor die gedachten er is, springen de tranen in mijn ogen en lijkt het net of ik krijg een opdonder van jewelste. Ik moet en zal ook nooit meer een donut kunnen meebrengen. 

En van toen af ging het berg af, terug op de rollercoaster van 2 jaar geleden. Alleen deze keer in volle vaart 'den dieperik' in. Dag na dag geef ik ze een tweede keer af. En deze keer moeten we het alleen doen, zonder vrienden ....

dachten we ... want dat was natuurlijk buiten onze vrienden gerekend. Een week geleden viel er een pakje in de bus van een super lieve vriendin, die ik op 10 jaar tijd misschien 4 of 5 keer heb gezien (Caroline, jullie moeten echt dichter bij komen wonen, het is hier zo mooi en rustig ;) ) maar waar een enorme sterke band mee gegroeid is. Soms is er niet meer nodig dan weten dat je er voor mekaar bent. En zo ook met Katrin en Raf en met de 'Daisiokes'. Soms klikt het gewoon met mensen en is er niet meer nodig dan weten dat de ander er is.

En dan zijn er die mensen die een vaste waarde geworden zijn door de jaren heen. Christel die naast haar drukke schema nog altijd wel tijd vond om eens binnen te springen of eens te koken of wat dan ook. Hilde die ervoor zorgde dat de zon altijd scheen ;)  En Sabine .... tja, Sabine. Als ik een piëdestalleke had, zou ik haar daar op zetten. Zonder het te weten was zij Eliene's 'make a wish'-foundation. Zij zorgde ervoor dat Eliene's grote droom, een bezoek aan de Harry Potter studios in London, waarheid werd. En liet ons ook nu weer voelen dat ze nog altijd aan ons denkt.

En natuurlijk zijn er nog tal van andere mensen die ons ook deze moeilijke dagen weer hebben helpen doorstaan met vele virtuele kussen en knuffels.

Jullie zijn kanjers, stuk voor stuk. Vergeet dat nooit!!!

PS: ondertussen schijnt hier in huis het zonnetje terug en blijkt maar eens te meer wat gevoelens met een mens kunnen doen. En om het met de woorden van Katrin en Raf te zeggen .... WE LOVE YOU !

Na twee productieve jaren gingen het echter mis. Een extreem droog voorjaar, veel te weinig thuis en bij gevolg ook veel te weinig gegoten en veel te veel slakken. Met als gevolg dat de plantjes ofwel opgegeten waren ofwel doorschoten door een tekort aan water. Volgend jaar beter! dachten we. Maar dat draaide even anders uit. Eliene werd zwaar ziek die zomer vanaf toen zaten we quasi elke week in het lokale ziekenhuis. Januari 2018 werd dat het ziekenhuis in Leuven en het wekelijkse bezoek werden wekenlange bezoeken: van 1 week tot 3 maanden en alles daartussen. 's Ochtends op en 's avonds pas na de file terug naar huis om doodmoe en volledig leeg in de zetel te ploffen. Van koken kwam niets meer (en de ziekenhuiskeuken leverde heel wat extra kilo's) om nog maar te zwijgen over het onderhouden van een (moes)tuin. Begin dit jaar stond het onkruid in gans de tuin dan ook meer dan een meter hoog.
Half februari van dit jaar hebben we dan afscheid moeten nemen van Eliene. Na een strijd van bijna 3 jaar was het op. Haar vechtlust was er nog, maar haar lichaam wilde niet meer mee. En dan sta je daar. 3 Jaar 24/7 voor haar gezorgd, elke minuut stond in het teken van Eliene. Alles wat we deden werd gewikt en gewogen en bekeken of het wel veilig was voor haar. En nu ... niets meer. Tijd in overvloed maar geen energie om iets te doen. Tot ik merkte dat de plantjes die we over hadden na het afscheidsmoment om verzorging schreeuwden.

Dat was mijn trigger om eindelijk terug in gang te schieten. Het onkruid moest weg en Eliene haar plantjes 'semper vivum' ofte 'altijd levend' moesten een mooie plek krijgen. En zo werd dus een van de moestuinbakken omgetoverd tot een soort van 'herdenkingstuintje'. Een lieve vriendin is zelfs een vaas komen brengen en zet er alle twee weken nieuwe bloemetjes in.

​Linkse foto meteen na het aanplanten, foto rechts een kleine maand later. Mooi toch om te zien hoe het allemaal begint te groeien.