De moestuin : hoe het begon

Een dikke vijf jaren terug, onze voortuin was toen nog een waar stort (puin, bouwafval en bergen zand) zochten we een oplossing om die voortuin een beetje 'toonbaar' te maken. Maar zoals wel vaker het geval is hier, hadden we weer totaal geen idee van wat we er verder wilden mee doen en bovendien zijn we ook vrij beperkt in mogelijkheden om bijvoorbeeld bomen of grote struiken aan te planten. In die periode zag ik een TED-filmpje van Pam Warhurst over 'how we can eat our landscapes'. Geïnspireerd door haar verhaal en het feit dat het zowat het makkelijkste was wat we konden realiseren op korte tijd, kozen we voor het aanleggen van een moestuin in bakken. 

Na twee productieve jaren gingen het echter mis. Een extreem droog voorjaar, veel te weinig thuis en bij gevolg ook veel te weinig gegoten en veel te veel slakken. Met als gevolg dat de plantjes ofwel opgegeten waren ofwel doorschoten door een tekort aan water. Volgend jaar beter! dachten we. Maar dat draaide even anders uit. Eliene werd zwaar ziek die zomer vanaf toen zaten we quasi elke week in het lokale ziekenhuis. Januari 2018 werd dat het ziekenhuis in Leuven en het wekelijkse bezoek werden wekenlange bezoeken: van 1 week tot 3 maanden en alles daartussen. 's Ochtends op en 's avonds pas na de file terug naar huis om doodmoe en volledig leeg in de zetel te ploffen. Van koken kwam niets meer (en de ziekenhuiskeuken leverde heel wat extra kilo's) om nog maar te zwijgen over het onderhouden van een (moes)tuin. Begin dit jaar stond het onkruid in gans de tuin dan ook meer dan een meter hoog.
Half februari van dit jaar hebben we dan afscheid moeten nemen van Eliene. Na een strijd van bijna 3 jaar was het op. Haar vechtlust was er nog, maar haar lichaam wilde niet meer mee. En dan sta je daar. 3 Jaar 24/7 voor haar gezorgd, elke minuut stond in het teken van Eliene. Alles wat we deden werd gewikt en gewogen en bekeken of het wel veilig was voor haar. En nu ... niets meer. Tijd in overvloed maar geen energie om iets te doen. Tot ik merkte dat de plantjes die we over hadden na het afscheidsmoment om verzorging schreeuwden.

Dat was mijn trigger om eindelijk terug in gang te schieten. Het onkruid moest weg en Eliene haar plantjes 'semper vivum' ofte 'altijd levend' moesten een mooie plek krijgen. En zo werd dus een van de moestuinbakken omgetoverd tot een soort van 'herdenkingstuintje'. Een lieve vriendin is zelfs een vaas komen brengen en zet er alle twee weken nieuwe bloemetjes in.

​Linkse foto meteen na het aanplanten, foto rechts een kleine maand later. Mooi toch om te zien hoe het allemaal begint te groeien.