Eliene 25.06.1999 - 17.02.2020Valentijn, de dag van de geliefden ... maar voor ons niet meteen de meest blije dag van het jaar. Valentijn zal vanaf nu waarschijnlijk voor altijd in ons geheugen blijven als de dag waarop Eliene de moed opgaf om haar ruim 2 jaar lange strijd verder te zetten. Drie dagen later zou ze, thuis, omringd door ons allen stilletjes inslapen. Maar die strijd heeft ook heel wat mooie dingen met zich meegebracht. In nood leert men zijn vrienden kennen wordt wel eens gezegd en dat blijkt maar eens te meer. De lieve, timide meid die ze was, bouwde in die jaren ziekenhuis een bijzondere vriendschap op met Petra. Een dame met een veel te groot hart die heel de wereld in haar armen zou sluiten en die op een of andere manier, hoe groot de ellende ook was, er toch telkens in slaagde om Eliene eventjes een goed gevoel te bezorgen. Ze bracht haar bezoekjes als wij uitzonderlijk eens niet naar Leuven konden geraken, zorgde ervoor dat we eerst binnen mochten bij de onderzoeken als het weer eens heel slecht ging, stuurde haar leuke berichtjes en kaartjes ....Tot op de dag van vandaag, precies een jaar later, is Petra nog altijd een vaste waarde. En omdat ik weet dat ze wel van een sfeervol en gezellig huisje houdt, kocht ik ooit een knutselpakketje dat Eliene voor haar kon maken. Het is helaas een beetje anders gelopen dan gehoopt, maar ik hoop (en ben er eigenlijk ook wel zeker van) dat ze ze er net zo blij mee is nu ik hem gemaakt heb.Maar niet alleen Eliene want ook ik maakte in die periode bijzondere vriendschappen en dat bleek afgelopen week maar eens te meer. Eerlijk, de eerste twee weken van februari waren echt 'dikke kak' om het nu maar eens plat te zeggen. Vorig jaar was ik zo hard bezig met alle zorgen voor haar en met proberen het beste uit elke dag te halen dat er geen tijd was om na te denken. We kampeerden nog een nachtje samen in de woonkamer, we keken allerlei leuke musicals en kerstfilms, de kerstdecoratie bleef staan want Eliene hield van al die kleine lichtjes, er mochten terug bloemen in huis en vrienden en familie kwamen langs om haar en ons een hart onder de riem te steken. We werden overladen met lekker eten en de kaartjes stroomden binnen. Allemaal kleine dingen die ons toen de nodige afleiding bezorgden.Maar nu, een jaar later, een jaar in isolement door corona, is er niets meer. Geen bezoek, geen verzorgingen ... geen Eliene. En plots dringt het door wat een zot jaar er achter de rug is en hoe weinig tijd we toen hadden (of genomen hebben) om na te denken. We werden geleefd. De grootste schok kwam toen ik 1 februari snel even mijn boodschappen ging doen in het Wijnegem Shopping Center. Een half uurtje is niet veel en langer mag je niet winkelen, dus ik had een duidelijk plan bij van wat ik waar moest gaan halen. Maar wat was daar veel verander het laatste 1,5 jaar. Midden in een van de gangen stond een groot donutkraam en plots schiet het door mijn gedachten 'oh, ik ga rap een donut halen voor Eliene, daar zal ze......bij mee zijn' maar nog voor die gedachten er is, springen de tranen in mijn ogen en lijkt het net of ik krijg een opdonder van jewelste. Ik moet en zal ook nooit meer een donut kunnen meebrengen. En van toen af ging het berg af, terug op de rollercoaster van 2 jaar geleden. Alleen deze keer in volle vaart 'den dieperik' in. Dag na dag geef ik ze een tweede keer af. En deze keer moeten we het alleen doen, zonder vrienden ....dachten we ... want dat was natuurlijk buiten onze vrienden gerekend. Een week geleden viel er een pakje in de bus van een super lieve vriendin, die ik op 10 jaar tijd misschien 4 of 5 keer heb gezien (Caroline, jullie moeten echt dichter bij komen wonen, het is hier zo mooi en rustig ;) ) maar waar een enorme sterke band mee gegroeid is. Soms is er niet meer nodig dan weten dat je er voor mekaar bent. En zo ook met Katrin en Raf en met de 'Daisiokes'. Soms klikt het gewoon met mensen en is er niet meer nodig dan weten dat de ander er is. En dan zijn er die mensen die een vaste waarde geworden zijn door de jaren heen. Christel die naast haar drukke schema nog altijd wel tijd vond om eens binnen te springen of eens te koken of wat dan ook. Hilde die ervoor zorgde dat de zon altijd scheen ;) En Sabine .... tja, Sabine. Als ik een piëdestalleke had, zou ik haar daar op zetten. Zonder het te weten was zij Eliene's 'make a wish'-foundation. Zij zorgde ervoor dat Eliene's grote droom, een bezoek aan de Harry Potter studios in London, waarheid werd. En liet ons ook nu weer voelen dat ze nog altijd aan ons denkt.En natuurlijk zijn er nog tal van andere mensen die ons ook deze moeilijke dagen weer hebben helpen doorstaan met vele virtuele kussen en knuffels.
7 Comments
Oef Katrin, wat een verhaal, zo puur en ontroerend. Ik wist dit niet maar klikte op je kerstkaart van deze week en kwam op dit bericht. Je bent een kanjer om dit zo te verwoorden en wat fijn dat je toch een kring van mensen om je heen hebt verzameld die meevoelen. Begrijpelijk dat dit soms weer loeihard binnenkomt...heel veel sterkte.
Reply
Anneke en Gerard
18/2/2021 12:53:44 pm
Heel mooi geschreven Katrin🥰 veel liefs van ons🥰
Reply
Christel
18/2/2021 02:14:59 pm
We Love you to. En mijn aan bod geldt ook nog hé ( uitstel is geen afstel )
Reply
Daisy
18/2/2021 03:44:34 pm
Toppertjes!
Reply
Jantine
18/2/2021 08:17:53 pm
Wat een verschrikkelijke tijd zul je nu doormaken, Katrin. Heel veel sterkte gewenst. Ik heb er gewoon geen woorden voor.
Reply
Anita van Deur
22/2/2021 10:05:28 am
In wat jullie mee maakte is het zo belangrijk dat je echte vrienden om je heen hebt, die er voor je zijn in alle dagen. Wat was bubbels nog klein. Veel liefs xx
Reply
Marjolein
25/2/2021 05:30:54 pm
Poeh, wat moet dit een heftige periode voor jullie zijn. En wat fijn dat de mensen om jullie heen jullie tot steun zijn. Ook al kennen we elkaar nou niet echt goed, ik wil jullie toch een digitale dikke knuffel geven.
Reply
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Archieven
February 2022
Categorieën
All
|